Stories

Once upon a time

Er waren eens een man en een vrouw die niet geloofden in sprookjes. Daar waren ze namelijk veel te nuchter voor…. Ze leefden al lang en relatief gelukkig, beide met hun eigen gezin. Ze leerden elkaar kennen op een strand op Corsica. Hun kinderen speelden daar met elkaar. Een vriendschap ontstond en de gedeelde hobby; volleybal werd via een heuse Interland samen beoefend. Leden van DIO Ezinge dropen af naar Maastricht om te volleyballen tegen het internationale team van Eurocontrol. Er werd gebeld, gechat en gemaild. Ze kwamen beiden in roerig vaarwater en zochten steun bij elkaar. Ze bleken enorm veel gemeen te hebben. Tijdens de gesprekken ontstond een diepe vertrouwensband en werden ze steeds nieuwsgieriger naar elkaar.  Het bleek dat hun paden elkaar al vaker gekruist hadden. Wel honderd keer had Kim, als tiener langs zijn huis gefietst. Jaren later woonden haar vader en zijn moeder slechts enkele kilometers bij elkaar vandaan. Ze kwamen tot de conclusie dat Kim hem, door het enorme leeftijdsverschil van maar liefst anderhalf jaar, waarschijnlijk niet had zien staan. En daar stopte het verhaal en begon het sprookje….
Wat doe je als je elkaar ontzettend leuk vindt, maar 358 kilometer bij elkaar vandaan woont? Juist… heel ver bij elkaar uit de buurt blijven! En wat nou als je dan het gevoel hebt dat je voor elkaar gemaakt bent? Dan ga je op date, om te bewijzen dat een vonkje snel kan doven, dat je zomaar op elkaar kunt afknappen om daarna gewoon weer verder te gaan met de dagelijkse sleur. Dat was dan ook de insteek van hun eerste date. Kim riep al hardop “Hij lust niet eens kaas!” Ze dekte zich al in voor een afknapper. Misschien een leuke nacht samen en dan weer ieder z’n weg. Dat zou het gemakkelijkst zijn in ieder geval. Roddy durfde niet eens te denken aan de date. Hij stapte in z’n Klos-mobiel en zou wel zien. 
Zacht klopte hij op de deur van de hotelsuite. Ze keek door het spionnetje, langer dan nodig, om hem extra goed te bekijken en te zien hoe nerveus hij eigenlijk was. De zenuwen gierden ook door haar lichaam want, hoewel ze ervan uitging dat dit een afknappende date zou zijn, zou dat natuurlijk niet aan haar liggen. Ogenschijnlijk kalm en zelfverzekerd opende ze de deur en schonk twee glazen champagne in. Ze kusten elkaar en hij nam haar in zijn armen; de vonk werd niet gedoofd. Het was geen vlammetje, het bleek een Big Bang. De hele wereld stond op zijn kop. Ze keken elkaar aan en realiseerden zich dat dit het begin was van een moeilijk maar prachtig en spannend pad. Eindeloze gesprekken volgden. Daarna een diner met veel grappen over de bijgeleverde kaaskrokantjes en vervolgens een nacht die veel te kort was. 
Ze waren niet afgeknapt en het afscheid was moeilijk. Want wat moesten ze nu? Kim naar het noorden en Roddy naar het zuiden. Beiden om de week de kinderen. Beiden een baan. Dit zou nooit gaan werken. Balen dat die vonk niet gedoofd was. Dit hadden ze niet voorzien en kwam gewoon echt helemaal niet uit.
Bloed kruipt waar het niet gaan kan en liefde ook. Kim werd gewaarschuwd door haar vriendinnen. “Waar begin je aan? Is het niet een opwelling? Een rebound?” Nooit twijfelde ze. Waarom zou je je geloof in sprookjes laten varen, als je pas net ontdekt hebt dat ze zouden kunnen bestaan? Ze had het gevoel dat ze haar zielsverwant had teruggevonden, nadat ze hem haar hele leven kwijt was geweest. Niet iets om zomaar los te laten. Waar een wil is, is een weg en die zou ze plaveien, al was het met haar eigen tranen. Als dit niet zou werken, dan was de liefde niet voor haar weggelegd.
Roddy vond het vooral lastig om te durven geloven dat er iemand was die hoe dan ook voor hem zou gaan. Waar had hij dat aan verdiend? Het was te gevaarlijk, te kwetsbaar, gedoemd om kapot te gaan en dat zou hij niet aankunnen. Hij kon er met niemand over praten, probeerde de puzzel zelf te leggen en ging er bijna aan onderdoor. Maar telkens wanneer ze elkaar zagen, voelden ze het weer, die Big Bang! Er was geen ontkomen aan. Ze kwamen thuis bij elkaar, ongeacht waar dat was. Ze zagen elkaar vaker en durfden langzaamaan te dromen van een “echte relatie”. Tja ook dat begrip kreeg een nieuwe vorm. Lange tijd kregen ze te horen dat het wel over zou waaien, dat het een bevlieging was, dat de sleur wel toe zou slaan als ze elkaar vaker zouden zien. Maar niets was minder waar. In elkaars armen vonden ze rust, vertrouwen, bevestiging. Kim ging op zoek naar een baan waarin ze noord en zuid kon combineren, en met succes. Ze woonde de ene week in Ezinge en de andere in Zutendaal. Roddy kwam zo vaak als mogelijk naar Ezinge. Vakanties brachten ze door samen met alle 5 de kinderen. Intens, zwaar, bijzonder en dynamisch. Uren per dag belden ze, appten ze en, als kers op de taart, deden ze iedere nacht aan Facetime-slapen. Facetime-slapen? Ja…videobellen de gehele nacht open laten staan, zodat je elkaar in de ochtend een goede morgen kunt wensen en bij nachtmerries of ziekte, elkaar kunt steunen. In ruim vier jaar tijd hebben ze daardoor slechts enkele nachten zonder elkaar doorgebracht; de nachten dat Roddy nachtdienst had en moest werken.
Kim leerde Roddy koken via Facetime; video open en samen hetzelfde gerecht klaarmaken. Hij werd er steeds handiger in. Roddy leerde Kim klussen via Facetime, en ze werd met de dag zelfstandiger. 
Op 24 december 2018, vroeg Kim Roddy ten huwelijk. Achteraf bleek dat ook hij al plannen aan het maken was om haar te vragen. Want ook op afstand kan een relatie “echt” zijn en kun je trouwen. Ook wanneer het Rijk, de wet en alle andere bureaucratische instanties daar niet op ingesteld zijn. Sindsdien gingen er twee lange jaren voorbij. Kim kreeg een zware burn-out, ze bouwden samen een nieuwe badkamer en de eerste puberperikelen dienden zich aan bij de kinderen. Maar dat was nog niet alles… Net toen ze begonnen met de organisatie van hun sprookjeshuwelijk, was daar de pandemie…. Ze werden opgedeeld in bubbels, de grenzen gingen dicht en er kwam een reisverbod. Alle wederzijdse familieleden nog voor het huwelijk leren kennen, bleek ineens onmogelijk. Een band opbouwen met de nieuw schoonfamilies was moeilijk. Een leuke avond houden met de getuigen, onmogelijk. Elkaar live blijven zien was soms erg ingewikkeld. Eerst kon Roddy Kim nog na 23:00 uur de grens over smokkelen, want dan gingen de Belgische grenswachters naar huis. Maar toen in Nederland de avondklok inging, was ook dat geen mogelijkheid meer. Gelukkig kregen ze alle nodige documenten om elkaar te kunnen blijven zien en gingen ze, gewapend met vijf officiële attesten, negatieve testresultaten en stalen zenuwen, telkens de grens over. 
Ondanks de vroeg getroffen voorbereidingen, bleef de verdere invulling van de huwelijksdag onzeker. De feestlocatie was dicht, Ameland bijna onbereikbaar en alle opties afhankelijk van versoepelingen. Maar ze lieten zich niet uit het veld slaan en hadden ook nu een rotsvast vertrouwen dat alles goed zou komen.
Op 28 augustus 2021 beloven ze elkaar eeuwige liefde en gaan ze samen verder door het leven: beiden de Klos. Eerst nog 358 kilometer uit elkaar, maar na nog een jaar of 10, dan eindelijk samen, als een “echt getrouwd stel”. En ze leefden nog lang en gelukkig…

Kim over Roddy

Roddy is een man uit duizenden. Hij is zeer galant. Ik moest in het begin zo wennen… dan wachtte hij bij de deur of naast de auto en dan begreep ik niet wat er was. Bleek dat hij de deuren voor me open wilde houden.  Inmiddels ben ik eraan gewend geraakt, maar vanzelfsprekend zal ik het nooit vinden. Het voelt steeds weer als een kadootje dat ik altijd als eerste door de deur mag. Evenals alle zware tassen die hij automatisch overpakt, de rekening van een dinertje die hij betaalt voor hij op tafel ligt. Door Roddy heb ik geleerd dat je als vrouw niet minderwaardig of ongeëmancipeerd bent, wanneer je galante hulp aanvaardt van een man. Hij laat me volledig in mijn waarde en plaatst me op een voetstuk. Roddy biedt altijd aan om mee te gaan naar die ene vervelende doktersafspraak. Was ook wennen. Ik ben niet zo goed in kwetsbaar zijn. Maar hoe fijn is het, om niet alle moeilijke dingen alleen te hoeven doen. Hij zorgt ervoor dat ik me altijd gesteund voel, gewaardeerd, gerespecteerd. Welke keuze ik ook maak, hij zal me steunen. Dat voelt enorm sterk.

Roddy over Kim

Hoe mooi is het om steeds naar Kim te kijken en een vrouw te zien waarbij het hart een sprongetje maakt.
Waarbij ik steeds een gevoel van geluk niet kan onderdrukken als we samen zijn. Als ik iedere week weer voel hoe verdrietig ik word bij het afscheid dan is het tegelijk een bevestiging van de sterke emotie en band die we hebben. En dat die band met zo’n sterkte er al zo snel was en ook blijft aanhouden geeft mij een ongelofelijk warm gevoel.
Iedere dag blijft een van veel emotie en een die ik zie door een roze bril. En waarbij het normaal is dat die roze bril van verliefdheid afgaat of vergeten wordt, is ze onderdeel van me geworden.
Ons pad is dan misschien een die afwijkt van de norm en geeft ons nog extra uitdagingen. Het is toch een pad waarop ik mij heel graag bevind en zo naar uitkijk om die samen met Kim af te gaan.

Sibren

Ik heb eigenlijk niet zo veel te vertellen, maar ik vind het fijn dat Robert er altijd voor me is als ik hem nodig heb. En ik hoop dat Robert en mama heel gelukkig worden samen.

Maxim

Het begon eigenlijk allemaal op een dag op Corsica. Op de camping waren de heren Klos er al een tijdje, maar Kim, Sibren, Marte en Jurre (toen nog als baby) waren daar voor de eerste dag. We lagen allemaal op het strand totdat Sibren naar me toe kwam en vroeg of ik wilde spelen. Uiteindelijk werden we goede vrienden. Omdat Sibren en ik goede vrienden waren leerden Kim en mijn vader elkaar beter en beter kennen. En na vier jaar is het eindelijk zover. Kim had mijn vader ten huwelijk gevraagd. Eerst was ik vrij emotioneel, maar uiteindelijk heb ik het een mooie plaats gegeven in mijn hart en ben ik blij dat zij gaan trouwen en dat Kim en papa blij zijn met elkaar❤️.
Hopelijk wordt het een leuke trouw en en is er een mooi uitzicht op Ameland 🤩. 
En net zoals in sprookjes hoop ik dat ze nog een lang en gelukkig leven gaan hebben met elkaar. 😀❤️

Marte

Om heel eerlijk te zijn vond ik het prima met zijn vieren tot dat ik Robert ontmoete. Ik voelde me gelijk op mijn plek. Tuurlijk was het wel een beetje ongemakkelijk maar dat hoort erbij. Totdat de dag kwam dat Robert mij vroeg of hij met mama mocht trouwen. Ik raakte lichtjes in paniek en als grap zei ik nee. Tuurlijk heb ik daar spijt van maar ja wat moest ik dan? Want ik wist al dat mama Robert ging vragen. Later bleek dat Robert door die stomme actie nog echt had gewacht met het aanzoek. Het aanzoek van mama was zoooooo cute en ik vond dat mama er zo mooi uitzag😊. Ik leerde hun beter en beter kennen en ik zag ook hoe gelukkig ze samen waren. Nu is alles zooooo perfect. Het is zo raar om te bedenken dat je sommige mensen niet kent en ze dan toch een plekje in je hart krijgen, I love it. Ik heb zo veel zin in de bruiloft en mama heeft zo’n mooie jurk en ik trouwens ook😊. Ik vind het zo leuk en er gaan ook heel veel leuke mensen zijn en dan zijn mama en Robert gewoon getrouwd!!! OMG jaaaaaaaaaaaaaaaaaa woooooooooooooooooooooow IK HEB ER ZIN IN! 😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊:) 

Marijn

Hopelijk heeft iedereen het daar gezellig op Ameland en is het een mooie dag voor de liefde. Maar het gaat sowieso een leuke dag worden met de golven en de trouw… Dat ik aan Robert en Kim zou wensen is een mooie dag op Ameland ook Jurre, Sibren, Marte en Maxim zullen een leuke dag hebben. En geniet. 😉

Jurre

Ik vind het heel leuk dat mijn moeder en Robert gaan trouwen! Want dan zijn Marijn en Maxim officieel familie. Dan heb ik er eigenlijk twee broers bij.
Ik hoop dat ik hun dan ook vaker kan zien. Omdat dat is heel leuk. 
Robert is heel aardig en hij is echt een goeie stiefvader. Hij is zeg maar goed in alles. Van “oh die deur moet in elkaar gezet worden” en dat doet hij allemaal. Hij kan eigenlijk alles. Hij helpt me vaak met me iPad inloggen en met me wachtwoorden.
Ik vind mama en Robert samen heel leuk. Als je ze samen zou combineren dan was het echt een topmens. Dan zou mijn hoofd ontploffen, zo leuk.
We gaan ook altijd samen in de zomervakantie naar de camping. Daar is een heel groot zwembad met glijbanen. Daar is het heel leuk en lekker warm. Het enige irritante zijn de wespen. We gaan dan allemaal samen in de bus en dan kunnen we allemaal oneindig lang aan onze eigen lader op de iPad.